In de verborgen wereld tussen bloemen en velden leeft een volk dat brandt van leven: het Vurige Volk. Dit is hun verhaal – en dat van de hoeder die hun geheimen leert kennen.
Een avontuur op zich
Dit is hoe imkeren in/met het Vurige Volk ook vandaag weer voor mij voelt. Alsof ik deel uit maak van een epos, een saga. De Saga van het Vurige Volk. Alsof de bijen en ik samen een verhaal schrijven à la Lord of the Rings of Game of Thrones. Hoe zou het verhaal klinken als ik het ook zo zou opschrijven?
De Saga van het Vurige Volk
In de verborgen wereld tussen bloemen, bomen en velden leeft een volk dat brandt van leven: het Vurige Volk. Dit is hun verhaal – en dat van de hoeder van hun geheimen.
Door storm en zonneschijn, van de eerste dans in de lente tot de diepe winterstilte, volgen we het Vurige Volk in hun eeuwige strijd om te groeien, te overleven en te bloeien. Elke aflevering weeft een nieuwe draad in het grote tapijt van honing, stuifmeel en broed en de strijd tegen de Varroa, hun eeuwige vijand.
Stap binnen in een wereld waar de kleinste vleugel een orkaan kan doen ontstaan, waar een koningin een volk redt of ten val brengt, en waar de adem van bloemen het leven schrijft.
De Saga van het Vurige Volk: een jaar, een leven, een legende.
Het heeft wel wat vind ik. Maar hoe zou een episode lezen? Een kastcontrole fantasy style!
Episode 1: Bouwen aan het Koninkrijk
De dageraad lag al ver achter haar toen zij het hof betrad. Dat was niet omdat zij te laat was. Het hof betreden is niet iets wat je zomaar doet. Het is ritueel. Ook al is zij de hoeder van het geheim van het Vurige Volk, welwillend wordt er niet naar haar gekeken. Om zich te wapen tegen de priemende blikken en de stekende uithalen moet zij zich kleden in ceremoniële robes en moet zij haar gezicht bedekken. Ook moet zij zich hullen in een wolk van rook. Direct contact moet worden vermeden. Het creëren van de rook is als het uitspreken van een bezwering: gebruik de juiste ingrediënten, zoek de juiste dosis en schep vlammen in de juiste intensiteit. Alleen als het protocol is afgelegd zoals vereist, en alleen dan, mag zij zich in het heiligdom wagen. Elke keer als zij de kap over haar hoofd trekt en haar vingers in de handschoenen steekt denkt zij weer: ‘Waar begin ik aan? Waarom ik? Waarom?!’ Maar dan duwt zij de zware deuren naar de eerste zaal open. De eerste blik en de eerste geur doen die vragen verstommen. Deze morgen is het niet anders. What a sight to beehold! Overal krioelt het van het leven. Dit volk groeit en bouwt! De eer dat zij dit mag aanschouwen maakt elke keer alle moeite weer waard.
Darrenslacht
Met een gevoel van trots dwaalt ze verder door de zalen. Maar een knoop begint in haar maag te vormen als ze dichter bij de Darrenzaal komt. Elke keer hoopt ze dat ze haar taak nog niet hoeft uit te oefenen, maar ze weet ook dat die onontkoombare dag steeds dichterbij komt. Vandaag is die dag.
Zover het oog strekt zijn de wanden van het vertrek bedekt met darrenbroed. Verdriet welt op in haar ziel. De poppen in deze cellen mogen niet tot wasdom komen. Er is geen toekomst voor hen. Hun lot wordt bezegelt door de Varroa, die meedogenloze tegenstander. Deze creaturen infiltreren in de cellen en maken alles kapot waar het Vurige Volk voor werkt. Ze maken dit volk kapot. De Varroa verschansen zich vooral in het darrenbroed en het is daar waar zij ze moet bestrijden. Zij moet het Vurige Volk behoeden tegen dit kwaad. Alleen met de vernietiging van de darrencellen kan de Varroa worden vernietigd.
Zij houd zich voor dat de ongeboren darren een heldenrol spelen. Dat zij het zijn die zorgen dat dit volk verder kan bestaan. Dit is hun lotsbestemming. Maar al blijft ze zich deze mantra voorhouden, het maakt haar taak niet minder verdrietig. Diep haalt ze adem. Terwijl de zuurstof haar longen vult, stroomt de moed in haar hart. Haar vingers vouwen zich om de heft van haar mes en gaat zij aan het werk. Terwijl zich in haar hoofd een lied vormt dat de heldendaad van deze ongeboren darren bezingt, hoe zij hun nog amper begonnen leven opofferen opdat het volk kan leven, begint zij aan de Darrenslacht. Zich concentrerend op alle Varroastrijders die met elke snede worden vernietigd. Aan het veiligstellen van de toekomst van het Vurige Volk. Dit is haar taak, dit is haar lot.
De Schatkamer
De Darrenzaal en de ondankbare taak die zij daar heeft moeten uitvoeren achter zich latend, schijnen haar zonnestralen tegemoet. Stralen van goud. Het laatste vertrek dat zij tijdens de audiëntie zal bezoeken: de honingkamer. Wat een genot! De kamer zit tot de nok toe vol! Zo vol dat het ook haar is gegund te mogen proeven van dit vloeibare goud. De eerste van dit jaar! Wat hebben de werksterbijen hard gewerkt!
Nu de kamer zo uit puilt, weet ze wat haar te doen staat. Haar linkerhand glijdt in de zak van haar mantel en zodra haar vingers het metaal vinden, glijdt een glimlach over haar gezicht. Ze weet dat ze zich kan wijden aan haar laatste taak van vandaag. Het ligt in haar macht om een nieuwe honingkamer te ontsluiten. En dat doet ze. Met een vloeiende beweging klinkt het zachte klikken van het ontgrendelen. Met een klein duwtje zwaaien de deuren open en stuiven de werksters naar binnen. Bouwen aan nieuwe honingraten.
Tijd voor de hoeder om zich terug te trekken en het Vurige Volk alleen te laten. Tot zij weer wordt ontboden.
